Historia

Historia Arcybiskupiego Wyższego Seminarium Duchownego w Szczecinie

Konstytucje apostolskie „Episcoporum Poloniae coetus” i „Vratislaviensis-Berolinensis et aliarium” wydane w formie bulli przez papieża Pawła VI w dniu 28 czerwca 1972 roku ustalały nowy kościelny stały podział administracyjny na Ziemiach Odzyskanych i tym samym kończyły stan tymczasowości Kościoła na Ziemiach Zachodnich. W miejsce rozwiązanej administracji apostolskiej kamieńskiej, lubuskiej i prałatury pilskiej w Gorzowie Wielkopolskim utworzono trzy nowe diecezje. Jedną z nich była wyłączona z terenów diecezji berlińskiej diecezja szczecińsko-kamieńska, z jej pierwszym biskupem, którym został bp Jerzy Stroba, biskup gorzowski w latach 1958–1972 (do 1967 formalnie biskup pomocniczy archidiecezji gnieźnieńskie)j. Rządy w diecezji objął kanonicznie w dniu 7 lipca 1972 roku, a ingres (łac. ingressus „wejście”) do katedry św. Jakuba w Szczecinie odbył w dniu 8 października 1972 roku.

W powstałej diecezji zaistniały nowe warunki dla życia religijnego i samego funkcjonowania Kościoła oraz zrodziły się nowe wyzwania. Pierwszy biskup w liście pasterskim z okazji ingresu pisał: „Najpilniejszym zadaniem, jakie sobie stawiamy, jest zorganizowanie centrum życia diecezji, tj. ukończenie budowy katedry, zorganizowanie kurii biskupiej i własnego seminarium duchownego. […] Dla stworzenia centrum życia diecezji konieczne są pomieszczenia kurii biskupiej, seminarium duchownego. […] Mamy nadzieję, że zadowolenie, z jakim władze państwowe przyjęły historyczne decyzje ojca świętego i wielkie znaczenie, jakie stanowi dla narodu polskiego i naszego państwa odrodzenie się biskupstwa szczecińsko-kamieńskiego, a także życzliwość, z jaką władze państwowe odnoszą się do pracy biskupa i kapłanów w nowej diecezji, ułatwią zrozumienie naszych potrzeb lokalowych i ich pomyślne rozwiązanie w najbliższej przyszłości”.

W chwili utworzenia diecezji w seminarium duchownym diecezji zielonogórsko-gorzowskiej studiowało 40 alumnów pochodzących z terenu diecezji szczecińsko-kamieńskiej. Bulla papieska wyraźnie określała, że: „[…] alumnów seminariów duchownych należy uważać za inkardynowanych[1] do tej diecezji, w której mają prawne zamieszkanie”, zaś „W sprawie seminariów należy zachować przepisy prawa powszechnego i Dekrety Soboru Watykańskiego II „Optatam Totius”[2] oraz zarządzenia św. Kongregacji Wychowania Katolickiego”.

Biskup Jerzy Stroba utworzenie własnego seminarium na terenie diecezji uznał za jedno z najpilniejszych wezwań. Wówczas alumni z diecezji szczecińsko-kamieńskiej nadal jeszcze przechodzili formację do kapłaństwa  w Gościkowie-Paradyżu. [3]

Już w pierwszych miesiącach po powstaniu diecezji rozpoczęto rozmowy w sprawie lokalizacji i budowy seminarium. Stronami  tych rozmów byli przedstawiciele diecezji oraz kierownik Wydziału ds. Wyznań Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie. Od marca 1973  roku rozpoczęto poszukiwanie terenu pod lokalizację seminarium. Budowę seminarium włączono w roczny plan budownictwa sakralnego na rok 1974. Pierwszy biskup  diecezjalny uważał, że 850 rocznica działalności misyjnej św. Ottona z Bambergu [4] na Pomorzu Zachodnim będzie historycznym momentem do rozpoczęcia budowy seminarium. Tymczasem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie [5] pismem z dnia 27.03.1974 roku zawiesiło „z urzędu” [6] postępowanie administracyjne w sprawie wyrażenia zgody na budowę seminarium duchownego, odsyłając powyższą sprawę do decyzji Ministerstwa Oświaty i Wychowania. Pomimo tego bp Jerzy Stroba nie zrezygnował z dalszych starań o budowę seminarium; 17.10.1974 roku wysłał stosowne pisma do ówczesnego ministra–kierownika Urzędu do Spraw Wyznań Kazimierza Kąkola [7] i Jerzego Kuczyńskiego [8], wojewody szczecińskiego, z prośbą o zezwolenie na budowę gmachu seminaryjnego. Wysiłki miejscowego biskupa wspierał episkopat Polski, który ze swej strony podejmował interwencje u władz państwowych.

Owocem tych zabiegów było pismo z dnia 18.01.1975 roku, w którym Ministerstwo Oświaty i Wychowania poprosiło o dostarczenie dokumentu (kopii) erygującego diecezję, natomiast w Szczecinie w dniu 30.04.1975 roku zostały wznowione dwustronne rozmowy, które oceniono jako jałowe i bezskuteczne. Przedstawiciele diecezji odnosili wrażenie, że władza państwowa jakby nie potrafiła docenić doniosłości epokowego wydarzenia, jakim było utworzenie stałej administracji kościelnej na ziemiach odzyskanych, a także nie chce albo nie umie nawiązać bliższej współpracy z Kościołem.

Arcybiskup Jerzy Stroba już wtedy jako metropolita poznański podczas konferencji wygłoszonej w ramach Szczecińskich Dni Kultury Chrześcijańskiej [9] w dniu 20.11.1984 roku wyznał: „(…) Budowa seminarium nie rozwinęła się niestety tak pomyślnie jak budowa katedry. Zabiegałem (…) wielokrotnie i w różnych instancjach o zezwolenie na budowę seminarium. Obiecywano nam, lecz zezwolenia do końca pobytu w diecezji nie otrzymałem. Sądzę jednak, iż władze zapamiętały te nasze intensywne zabiegi, gdyż w czasie pierwszego spotkania Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu [10] w 1981 roku, strona państwowa przekazała stronie kościelnej jako gest dobrej woli, zezwolenia na budowę obydwu seminariów w Szczecinie i w Koszalinie, nawiązując do moich uprzednich starań”.

W 1977 roku klerycy roku VI zostali przeniesieni z Gorzowskiego Wyższego Seminarium Duchownego do Szczecina i zakwaterowani w pomieszczeniach plebani parafii rzymskokatolickiej Świętej Trójcy w Szczecinie, aby odbyć roczne Studium Pastoralne. Postawiono za cel, że skoro diecezja nie ma własnego gmachu seminaryjnego, to powinno się tych, którzy w niedalekiej przyszłości będą pracować jako kapłani na jej terenie, mocniej związać z diecezją, wprowadzić w problematykę diecezjalną, lepiej przygotować do łagodniejszego przejścia z życia seminaryjnego w życie kapłańskie.

Niewielka liczba powołań i święceń kapłańskich w diecezji powodowała, że biskup diecezjalny usilnie zmierzał do utworzenia własnego seminarium, które stałoby się animatorem powołań. Dlatego w corocznych planach budowlanych pojawiało się seminarium.

 

Biskup Jerzy Stroba, myśląc o własnym seminarium, zabiegał o przyszłą kadrę dydaktyczno-naukową. W tym celu wysyłał księży na studia specjalistyczne na uczelnie teologiczne w kraju (Lublin, Warszawa) i zagranicę (Rzym, Lowanium, Strasburg, Paryż).

21.09.1978 roku Ojciec Święty Jan Paweł I bp. Jerzego Strobę  podniósł do godności arcybiskupa i mianował metropolitą poznańskim. Na jego miejsce przyszedł do Szczecina mianowany przez Ojca Świętego Jana Pawła II  bp Kazimierz Majdański  [11] (1979-1992), który od momentu objęcia obowiązków w diecezji podjął wszelkie starania o budowę seminarium. W swoim przemówieniu ingresowym wygłoszonym w katedrze szczecińskiej w Niedzielę Palmową 1979 roku powiedział: „Mało alumnów. Nie ma seminarium duchownego. Brak ośrodka pracy intelektualnej […] Diecezja szczecińsko-kamieńska jest diecezją rozwojową, ale jest diecezją najzupełniej autentyczną i taką mocami Bożymi coraz bardziej będzie się stawać”.

Do rocznego planu budownictwa sakralnego na rok 1980, w którym była ujęta budowa seminarium pasterz diecezji dołączył swój komentarz. Natomiast w katedrze – 01.03.1980 roku – w II rocznicę swojego przybycia do diecezji przepowiedział  to, co niebawem nastąpiło: „Już wiemy, że będziemy budować seminarium. Dziękujemy Bogu i ludziom za otrzymane – wytęsknione i wymodlone – zezwolenie. I ufamy, że już niedługo będziemy mogli odpowiedzieć na natarczywe pytania, idące z diecezji oraz z daleka: gdzie to seminarium będziemy budować? Tak ufamy, choć place budowlane w Szczecinie są już od dawna dokładnie rozplanowane. Tak ufamy, bo ważniejsza od przeszkód jest wzajemna życzliwość wszystkich zainteresowanych – także Władz i instytucji”. Niestety, Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie pismem z dnia 12.05.1980 roku podtrzymało swoją negatywną opinię co do budowy seminarium.

Opór władz lokalnych skłania biskupa diecezjalnego do skierowania pisma do ministra-kierownika Urzędu ds. Wyznań Jerzego Kuberskiego [12], w którym postuluje konieczność budowy seminarium. Te poczynania urzeczywistniły budowę seminarium. Decyzją wojewody szczecińskiego Henryka Kanickiego [13] z dnia 28.11.1980 r. wyrażono zgodę władz lokalnych na budowę seminarium w Szczecinie. Wkrótce nadeszło pismo Ministerstwa Oświaty i Wychowania wyrażające zgodę na otwarcie i prowadzenie wyższego seminarium duchownego dla diecezji szczecińsko-kamieńskiej i zwalniające od wymogów świeckości.

Pokonane przeszkody w celu uzyskania zgody na budowę seminarium otworzyły biskupowi diecezjalnemu perspektywę do podjęcia dalszych działań zgodnie z Kodeksem prawa kanonicznego z 1917 roku (kan.1345 § 1). Biskup diecezjalny Kazimierz Majdański w dniu 24.03.1981 roku wydaje dekret erygujący Wyższe Seminarium Duchowne pod wezwaniem Najświętszej Rodziny z Nazaret w Szczecinie.

Pasterz diecezji w liście do duchowieństwa i wiernych diecezji na rozpoczęcie roku akademickiego 1981/1982 napisał: „W życiu diecezji jedno zwłaszcza wydarzenie roku 1981 przejdzie w rok następny i w lata następne jako wydarzenie o znaczeniu historycznym. Ponieważ bowiem zostały zakończone pomyślnie długotrwałe starania zmarłego księdza prymasa[14] i nasze starania o zezwolenia, mogłem w dniu 24 marca 1981 roku erygować szczecińskie wyższe seminarium duchowne, to znaczy uczelnię teologiczną, w której będą się kształcić, wychowywać i przygotowywać do kapłaństwa klerycy naszej diecezji. Fakt ten wywołał radość u ojca świętego i całego Kościoła w Polsce, nie mówiąc już o naszej diecezji, która daje ciągle nowe dowody tej radości, zwłaszcza poprzez składanie spontanicznych ofiar na budowę seminarium. Możność powołania do życia i pobudowania w Szczecinie seminarium duchownego przyszła w ostatniej chwili. Wręcz bowiem alarmową sytuację stworzyło powiadomienie nas przez seminarium duchowne w Paradyżu, że nie może już ono, jak to się działo dotąd, przyjmować kleryków naszej diecezji na skutek zupełnego braku miejsca. Rozumiemy to w pełni i wyrażamy głęboką wdzięczność pasterzowi diecezji gorzowskiej i tamtejszemu seminarium duchownemu za dotychczasową gościnę dla szczecińskich kleryków i prosimy, by część z nich mogła się w Paradyżu zatrzymać. W tej bowiem alarmowej sytuacji umieszczamy w obecnym roku seminaryjnym trzy kursy teologiczne (spośród sześciu) na dwóch szczecińskich plebaniach, w warunkach trudnych i najzupełniej prowizorycznych. Tak będzie wyglądał rok akademicki 1981/82 w Szczecinie. Jednocześnie zaś musimy budować, i to bardzo sprawnie, seminarium duchowne, skromne, ale przecież godne polskiej diecezji na Pomorzu Zachodnim. Seminarium duchowne jest pulsującym sercem każdej diecezji. Bez niego żadna diecezja nie może nie tylko rozwijać się, ale żyć. Odnosi się to w pełni do naszej diecezji szczecińsko-kamieńskiej, oddanej całkowicie na służbę Bogu i narodowi, na Pomorzu Zachodnim, a mającym bardzo niewielką liczbę kapłanów. Stąd też ta spontaniczna ofiarność na rzecz seminarium, której objawów jest już obecnie wiele, a której przykład dał ojciec święty w dniu 29.04.br., o czym diecezję powiadomiłem. […] Niech nowy rok szkolny 1981/1982 i rok dziesięciolecia diecezji ujrzy przynajmniej początki wznoszącego się w Szczecinie wielkiego dzieła: seminarium duchownego pod wezwaniem Świętej Rodziny z Nazaret. Błogosławi temu dziełu ojciec święty”.

Z chwilą otrzymania zgody na budowę seminarium rozpoczęto poszukiwanie odpowiedniego terenu pod lokalizację gmachu seminaryjnego. Propozycji było wiele, bo aż jedenaście.  Biskup Kazimierz Majdański w liście z dnia 15.09.1993 roku napisał: „Sprawa lokalizacji była trudna dlatego, że żadne z wielu proponowanych przez władze miejsc nie było, naszym zdaniem, odpowiednie. Z drugiej strony – dla lokalizacji, która nam się wydawała najbardziej właściwa (os. Przyjaźni), znaleziono preteksty uniemożliwiające realizację zamierzeń (protest Politechniki Szczecińskiej oraz działki miejskie). […] W końcu władze sugerowały teren przy ul. Chopina. Choć sytuacja była napięta, nie przyjęliśmy tego terenu ze względu na znaczną odległość od centrum miasta. Tendencją władz było zlokalizowanie seminarium duchownego na peryferiach. Oznaczałoby to zmniejszenie wpływu tego centrum teologicznego na środowisko miasta akademickiego. Decydujące było stanowisko architekta miejskiego: głównie dzięki niemu uzyskaliśmy obecny teren centralny, obszerny i objęty zielenią”.

Ostatecznie w dniu 14.04.1982 roku mgr inż. Stanisław Malec [16], wojewoda szczeciński wydał decyzję o lokalizacji wyższego seminarium duchownego w Szczecinie przy ul. Akademickiej (obecnie ul. Papieża Pawła VI). W maju 1982 roku w strukturach Kurii Biskupiej w Szczecinie  zostało powołane Biuro architektoniczno-budowlane do opracowania dokumentacji wstępnej pod kierunkiem dr hab. inż. Adma Szymskiego. Zaproponowany wariant zabudowy został przyjęty na posiedzeniu Wojewódzkiej Komisji Urbanistyki i Architektury w dniu 14.03.1983 roku.

W dniu 18.06.1983 roku podczas spotkania pielgrzymki diecezjalnej z ojcem świętym Janem Pawłem II na Jasnej Górze w Częstochowie został poświęcony kamień węgielny pod nowe seminarium szczecińskie. Tego dnia ojciec święty mówił: „Z jakąż nadzieją i z jakim zaufaniem do tego Kościoła, do Ludu Bożego Pomorza Zachodniego, poświęcę za chwilę kamień węgielny, pochodzący z Bazyliki św. Piotra w Rzymie, pod nowe seminarium duchowne w Szczecinie. Oby łaska i błogosławieństwo Boga, który wybiera sobie sługi spośród swego ludu, spoczęły na nim, a serca były wrażliwe na Jego wołanie”.

Dwa miesiące później, w dniu 11.08.1983 roku rozpoczęły się prace przygotowawcze do budowy gmachu seminarium. Biskup Kazimierz Majdański we wspomnianym liście napisał: „[…] za nadzór nad wykonywanymi stopniowo planami architektonicznymi był głównie odpowiedzialny biskup Stanisław Stefanek […], ponieważ bp Stanisław Stefanek był obciążony zbyt wieloma zadaniami i obowiązkami, dlatego […] prace głównego budowniczego Seminarium podjął ks. prałat Stanisław Szwajkosz (1932-2017) […]”.

Ksiądz prałat dobrał sobie jako współpracownika ks. Andrzeja Steckiewicza, następnie zaś [..], ks. Aleksandra Ziejewskiego”. Do grudnia 1984 roku w szybkim tempie wybudowano zaplecze gospodarcze, klauzurę sióstr, kotłownię i rozpoczęto budowę głównego budynku mieszkalno-dydaktycznego.

Od 1984 roku wszyscy klerycy (sześć roczników) naszej diecezji są w Szczecinie i zostali rozmieszczeni w plebaniach parafii pw. św. Kazimierza i pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Podczas Inauguracji roku akademickiego 1984/1985 pasterz diecezji mówił: „Jest inauguracja roku seminaryjnego na progu 40-lecia. Jest inauguracja, jak wiem, po raz pierwszy całego, w komplecie wyższego seminarium duchownego w Szczecinie. Jest co zapisać w kronice diecezji i w kronice samego seminarium. Gdy poproszono, bym do L’Osservatore Romano ukazującego się w języku włoskim, a więc rozchodzącego się po całym świecie, napisał artykuł o budującym się seminarium, dodano nadtytuł: Pierwsze na Pomorzu Zachodnim”.

Biskup Kazimierz Majdański w Słowie pasterskim z dnia 27.10.1985 roku napisał: ,,[…] gdy budujemy Chrystusową szkołę przyszłych sług świątyń i ołtarzy: nasze szczecińskie seminarium duchowne, pierwsze w dziejach Pomorza Zachodniego (…) seminarium zaś dom całej diecezji, dom przyszłości kościoła na Pomorzu Zachodnim, jest budowany jako fundament „Polski zawsze wiernej”, która tu znowuż jest i której Kościół Boży od tysiąca z górą lat wiernie służy jako Znak ocalenia […]. Wiem też, z jakim trudem, ale bardzo ochoczo, troszczycie się o to, by wciąż płynęła danina Waszych serc, którą nazywamy: ofiary na budowę seminarium […]. Przypominam też dziś z wielką radością, iż w obecnym okresie 40-lecia 207 Konferencja Plenarna Episkopatu Polski odbyła się w dniach 20-22 czerwca swoje obrady w nowo budowanym seminarium duchownym. Z podobną radością powiadamiam Was (..), że kilka dni temu, w dniu 1 października wprowadził się tu kurs VI seminarium duchownego. Diakoni tego kursu mają otrzymać święcenia kapłańskie 15.12. br. i już z tego budynku wyruszyć mają z posługą kapłańską na żniwne zagony naszej diecezji”.

Pozostałe roczniki alumnów zamieszkały w gmachu seminarium w październiku 1987 roku.

Już w dniu 08.03.1987 roku pasterz diecezji w liście do diecezjan na Wielki Post poinformował o przygotowaniach do przyjęcia ojca świętego: „Ojciec święty w czasie swojego pobytu w Szczecinie zamieszka w naszym budującym się seminarium duchownym. Może nie będzie mu bardzo wygodnie, bo skrzydło, w którym zamieszka, jeszcze jest w budowie, ale na pewno ucieszy się z gościny w seminarium, o które bardzo się troszczy. Wmuruje też ojciec święty w fundamenty seminarium ten kamień węgielny, który poświęcił cztery lata temu na Jasnej Górze […]”.

W dniu 11.06.1987 roku ojciec święty Jan Paweł II po mszy świętej celebrowanej na Jasnych Błoniach [17] przybył na plac budowy seminarium i dokonał aktu wmurowania kamienia węgielnego w ścianę wznoszonej budowli. Podczas spotkania z duchowieństwem i klerykami w katedrze szczecińskiej powiedział: „Wmurowaliśmy ten kamień węgielny, aby był symbolicznym wiązaniem dla wszystkich kamieni, jakie wchodzą w budowę Waszego seminarium. Ta zaś budowa z martwych kamieni ma przyjąć w siebie wspólnotę »żywych kamieni«. Ma być w przyszłości codziennym, nieodzownym świadkiem systematycznego procesu, poprzez który przygotowuje się wewnętrzna przestrzeń dla działania Ducha Chrystusa, w młodych ludzkich duszach, przestrzeń dojrzewania powołań kapłańskich”.

W trakcie prac budowlanych przy kaplicy seminaryjnej i skrzydła głównego, które wieńczyły zasadniczy etap budowy seminarium podjęto decyzję o zakończeniu pozostałych prac ze względu – jak pisał bp Kazimierz Majdański – na „zmęczenie ekonomiczne”. Jednocześnie zaznaczył, że ta decyzja nie oznacza rezygnacji ze wznoszenia pozostałych obiektów jak: kościół na skraju „Różanki”; Wydział Filozoficzny, biblioteka, aula główna, pomieszczenia dla organizacji diecezjalnych i centralnego ośrodka katechetycznego; pawilon mieszkalny dla księży profesorów oraz infirmeria. Zmieniające się uwarunkowania, zmniejszająca się liczba kleryków oraz względy ekonomiczne spowodowały odstąpienie od pierwotnych założeń.

Środki materialne na budowę seminarium duchownego pochodziły z ofiar diecezjan, a także od ofiarodawców indywidualnych, wśród których był ojciec święty Jan Paweł II. Znaczący udział w budowie seminarium miała Archidiecezja Bambergu[18] oraz inni ofiarodawcy z zagranicy.

Ojciec święty Jan Paweł II bullą apostolską Totus Tuus Poloniae Populus z dnia 25.03.1992 roku podniósł diecezję szczecińsko-kamieńską do rangi Archidiecezji i uczynił ją stolicą. Papież przyjął też kanoniczną rezygnację bp. Kazimierza Majdańskiego i na jego miejsce mianował arcybiskupa Mariana Przykuckiego [19] (1992-1999).

Abp Marian Przykucki podjął kontynuację budowy Seminarium, zwłaszcza kaplicy seminaryjnej. Odchodzący bp Kazimierz Majdański w dniu ingresu nowego abp. Marian Przykuckiego mówił: „Seminarium, na którego murach położył błogosławiącą dłoń ojciec święty, i które jest teraz metropolitalne przygotowuje nowe zastępy kapłanów na apostołów Pomorza Zachodniego. Wiesz o tym diecezjo. Wiedz, z wielką miłością gorliwie modląc się o to, by byli i liczni, i święci; by to serce diecezji biło rytmem szkoły Nazaretu i by do tej szkoły szedł z wielką radością zastęp powołanych spośród tej młodzieży, która dziś w południe wypełniła swoim Hosanna tę bazylikę”.

W dniu 23.10.1993 roku podczas uroczystej inauguracji nowego roku akademickiego, wtedy już w Arcybiskupim Wyższym Seminarium Duchownym w Szczecinie abp Józef Kowalczyk [20], nuncjusz apostolski w Polsce dokonał aktu poświęcenia kaplicy seminaryjnej i błogosławieństwa całego seminarium. Arcybiskup Marian Przykucki w swojej homilii zaznaczył: „Oto na Waszych oczach wyrosła materialna ostoja ducha. Zewnętrzny materialny kształt wewnętrznego formowania ludzkiej osobowości dziesiątków kolejno przychodzących pokoleń przyszłych kapłanów, którzy pójdą siać ziarno Boże w najdalsze zakamarki archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej. A samo Arcybiskupie Wyższe Seminarium Duchowne w Szczecinie stanowić będzie – niczym ramię kotwicy – ostoję chrześcijaństwa i wiary katolickiej na północno-zachodnich rubieżach Polski (…). Tutaj mają formować się dusze przyszłych kapłanów, aby byli uzdolnieni do wielkich czynów i wielkich poświęceń, bo wielkich czynów i wielkich poświęceń wymagają dzisiejsze czasy i specyficzne położenie archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej”.

A pięć lat później abp Józef Kowalczyk, nuncjusz apostolski w Polsce podczas inauguracji roku akademickiego 1998/1999 powiedział: „Wyrażam moją radość, że to seminarium umocniło swoje struktury, stając się prężnym centrum formacji ludzkiej, duchowej, intelektualnej i pastoralnej przyszłych kapłanów i cieszy się dużym uznaniem środowiska waszego miasta”. Ponadto zachęcał: ,,(…) aby wspólnota seminarium szczecińskiego z odwagą sięgała do bogactwa tradycji i chrześcijańskiej kultury, umacniając kandydatów wszystkim, co stanowi o istocie Kościoła i powołania oraz posłuży do głoszenia Ewangelii w zbliżającym się Trzecim Tysiącleciu Chrześcijaństwa. (…) aby z odwagą podjęła nowy program formacyjny, nakreślony przez ojca świętego w »Pastores dabo vobis«, przygotowując do takiego stylu duszpasterzowania, którego przykładem jest dla nas 20-letni pontyfikat Jana Pawła II”.

 

Przypisy:

  1. inkardynowany – pl. przypisany, przynależny
  2. dokument Soboru Watykańskiego II o formacji kandydatów do kapłaństwa w randze dekretu
  3. Erygowane 13 października 1947 jako Wyższe Seminarium Duchowne pw. Chrystusa Króla w Gorzowie Wielkopolskim dekretem administratora apostolskiego ks. dr. Edmunda Nowickiego. W 1952 pierwsze 2 lata studiów (filozoficznych) przeniesiono do Paradyża, a (4 lata) studiów teologicznych pozostawiono w Gorzowie jako Wydział Teologiczny. Rok akademicki 1961/1962 był pierwszym studiów filozoficzno-teologicznych w Gościkowie-Paradyżu.
  4. Święty Otton z Bambergu, biskup – https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/07-01b.php3
  5. Wojewódzka rada narodowa – organ jednolitej władzy państwowej w województwie, istniejący w latach 1950–1990, powołany w celu kierowania na swoim terenie. Urząd wojewódzki jest urzędem administracji rządowej w województwie od chwili wejścia w życie nieobowiązującej już ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o terenowych organach rządowej administracji ogólnej; jest nim Zachodniopomorski Urząd Wojewódzki w Szczecinie
  6. z urzędu – na mocy obowiązującego prawa, bez potrzeby wnioskowania o to przez kogokolwiek
  7. Kazimierz Kąkol ps. Koch (ur. 22 listopada 1920 w Warszawie, zm. 16 stycznia 2016 tamże) – polski ekonomista, prawnik, publicysta, polityk i nauczyciel akademicki. Powstaniec warszawski i podporucznik Armii Krajowej. Profesor nauk politycznych. Działacz komunistyczny, w latach 1974–1980 minister–kierownik Urzędu do Spraw Wyznań
  8. Jerzy Kuczyński (ur. 8 stycznia 1926 w Berezynie, zm. 12 marca 2013 w Szczecinie) – polski inżynier, dyplomata, działacz partyjny i państwowy, od 1973 do 1980 wojewoda szczeciński
  9. Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej (TKCh) – imprezy o charakterze religijno-kulturalnym organizowane w Polsce przez księży i świeckich od połowy lat 70. XX wieku. Tygodnie odbywają się pod różną nazwą w wielu diecezjach w Polsce. Odgrywają ważną rolę popularyzacji kultury o inspiracji chrześcijańskiej
  10. Komisja Wspólna Przedstawicieli Rządu RP i KEP – powstała w 1949 z inicjatywy biskupa Stefana Wyszyńskiego, nazywana wówczas Komisją Mieszaną w celu rozwiązywania problemów na linii państwo polskie a katolicki związek wyznaniowy
  11. biskup pomocniczy włocławski w latach 1963–1979
  12. Jerzy Kuberski (ur. 22 marca 1930 w Paschalinie ob. Babice Nowe, zm. 20 września 2007 w Warszawie) – polski pedagog, polityk komunistyczny i dyplomata. Minister oświaty i wychowania (1972–1979), w latach 1980–1982 minister-kierownik Urzędu do Spraw Wyznań.
  13. Henryk Kanicki, do 1955 pod nazwiskiem Henryk Konik (ur. 22 grudnia 1933 w Pińsku) – polski działacz partyjny, prawnik i urzędnik państwowy, w 1980 wojewoda szczeciński
  14. Stefan Wyszyński (ur. 3 sierpnia 1901 w Zuzeli, zm. 28 maja 1981 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny lubelski w latach 1946–1948, arcybiskup metropolita gnieźnieński i warszawski oraz prymas Polski w latach 1948–1981, kardynał prezbiter od 1953, zwany Prymasem Tysiąclecia, mąż stanu, postrzegany jako obrońca praw człowieka, narodu i Kościoła[5], doktor prawa kanonicznego, kaznodzieja, publicysta, kapelan duszpasterstwa Wojska Polskiego. Pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego. Błogosławiony Kościoła katolickiego
  15. 28.06.1972 r. papież Paweł VI bullą Episcoporum Poloniae coetus ustanowił diecezję gorzowską. Bullą Totus Tuus Poloniae populus z 25.03.1992 r. Ojciec Św. Jan Paweł II dokonał reorganizacji struktur kościelnych w Polsce. W ramach tych zmian giecezja gorzowska została przemianowana na zielonogórsko-gorzowską
  16. Stanisław Malec (ur. 20 maja 1931 w Nowym Sączu) – polski działacz partyjny i państwowy, wojewoda szczeciński (1982–1990)
  17. aktualnie Plac Jasne Błonia im. Jana Pawła II – szeroki zieleniec, znajdujący się na północ od gmachu szczecińskiego Urzędu Miejskiego, ograniczony ulicami Michała Ogińskiego, Karola Szymanowskiego i Stanisława Moniuszki. Od północnego zachodu przechodzi w Park Kasprowicza.
  18. archidiecezja Bambergu (niem. Erzbistum Bamberg, łac. Archidioecesis Bambergensis) – katolicka archidiecezja niemiecka położona w północnej części Bawarii. Siedzibą arcybiskupa jest archikatedra św. Piotra i św. Jerzego w Bambergu
  19. Marian Przykucki (ur. 27 stycznia 1924 w Skokach, zm. 16 października 2009 w Szczecinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy poznański w latach 1974–1981, biskup diecezjalny chełmiński w latach 1981–1992, arcybiskup metropolita szczecińsko-kamieński w latach 1992–1999, od 1999 arcybiskup senior archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej
  20. Józef Kowalczyk (ur. 28 sierpnia 1938 w Jadownikach Mokrych) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, nuncjusz apostolski w Polsce w latach 1989–2010, arcybiskup metropolita gnieźnieński i prymas Polski w latach 2010–2014, od 2014 arcybiskup senior archidiecezji gnieźnieńskiej
Na górę
Strona główna